Column: Mijn leven onder Kim-Jong Un

Ja hoor, het is weer eens zo ver. Het college is er opnieuw in geslaagd om een controlfreak als interimmer aan te stellen. We waren net blij dat onze ‘grote leider’ het nodig vond om een onderwijsinstelling te gaan lastig vallen met zijn regeltjes, komt het college al binnen een week met een gemeentesecretaris ad interim die zo mogelijk een nog grotere freak is. Zij bedacht regeltjes die je in je ergste nachtmerries niet zou bedenken. Het duurde, eerlijk gezegd, wel even voordat ze haar ware gedaante onthulde. Ze suste ons aanvankelijk mooi in slaap.

In haar kennismakingsperiode bezocht zij bijvoorbeeld alle afdelingsvergaderingen en gaf ze aan dat, wat haar betrof, alles bleef zoals het was. “Zij kwam alleen maar op de winkel passen, totdat er een nieuwe secretaris zou worden benoemd”. Nou, ik zal jullie vertellen dat alleen al die mededeling een grote teleurstelling was voor ons. We hadden gehoopt op minder regeltjes, minder interne controle en meer verantwoordelijkheden. Want dat die laag in de organisatie zouden liggen, was tot nu toe een echte farce gebleken. Dus met het afgekondigde status quo waren we al niet zo heel blij.

Verder maakte de interimmer wel een betrouwbare en vriendelijke indruk. Wel zo iemand die goed tegen kritiek kan en houdt van tegenspraak. Althans, dat gaf zij in die afdelingenronde aan. Maar dat bleek alras toneelspel van de eerste orde. Ze liet namelijk als snel zien dat aan haar een potentiële winnaar van de Theo d’Or verloren was gegaan.

Het begon al met het herinvoeren van de prikklok naast het tijdschrijven. “Dat was voor onze eigen veiligheid”, zei ze “want veel medewerkers beginnen een dag meteen met een vergadering. En dan loggen zij niet in op het systeem en dan weten we niet wie er in huis is”. Leuk verhaal hoor, maar dit was toch echt voor de bühne. Wij beleidsmedewerkers mogen al een jaar regelmatig thuis werken. Uiteraard wordt er wel gecontroleerd wat we gedaan hebben. Als je bijvoorbeeld aan een beleidsstuk werkt, zet het afdelingshoofd een paraaf waar je gebleven was. Zo konden ze goed controleren wat je thuis gepresteerd had. Je verzint het niet, toch?

Dat het nog erger kan bewees onze eigen vrouwelijke Kim-Jong Un. Iedereen die binnen een straal van 25 km van het gemeentehuis woonde moest ’s morgen inloggen, ook als je thuis ging werken. Natuurlijk mocht je je dan meteen weer afmelden, maar had ‘madam’ wel het gevoel dat je echt aan het werk was. Erg zeg je? Grapje? Nou, ik verzeker je van niet en het kon nog erger. De volgende stap was natuurlijk dat al het thuiswerken werd afgeschaft.

Een opstand van een tweetal MT leden werd vakkundig de kop ingedrukt door een kleine aanpassing van de organisatie. We hebben zes afdelingen en de zus van Kim-Jong Un besloot dat ‘haar’ MT te groot en dus niet slagvaardig was. Ze bedoelde natuurlijk dat ze teveel tegengas kreeg. De afdelingen werden in duo’s ondergebracht in drie eenheden. Na een procedure die uiteraard een farce was werden haar trouwste volgelingen tot eenheidsmanagers benoemd en we mochten het vooral geen terugkeer naar het oude sectorenmodel noemen.

Ik wil nog één voorbeeld noemen van de werkwijze van onze eigen Kim. Een medewerker die zich in het personeelsblad afvroeg of de kinderen van de interim-secretaris de vakanties in Noord-Korea ook zo leuk vonden, werd op non-actief gezet en die kwestie ligt nu bij de bestuursrechter. Moraal van dit verhaal: Als je weer eens baalt van alle overbodige interne procedures en administratie, bedenk dan….het kan altijd nog erger.

Reageren?  lbruijn@bestuursacademie.nl